Sezon jesienno-zimowy
29 września na Dużej Scenie przy ul. Jagiellońskiej publiczność będzie mogła zobaczyć sztukę „Boa”. To pierwszy spektakl choreograficzny w historii Starego Teatru przygotowany przez jedno z najpopularniejszych nazwisk polskiej choreografii – Pawła Sakowicza. Głównym tematem sztuki jest pożądanie, rodzaje jego manifestacji, ucieleśniania i performowania.
1 grudnia będziemy mogli zobaczyć „Magnetyzm serc” na podstawie „Ślubów panieńskich” Aleksandra Fredry w reżyserii Kaliny Dębskiej. Spektakl ten opowiada o miłości, relacjach damsko-męskich, próbach spotkania się, zrozumienia, pierwszych inicjacjach w kwestii uczyć. To będzie lustro do przejrzenia się w tym, jak kocha, jak próbuje kochać, jakie ma problemy z uczuciami i o co pyta dzisiejsza młodzież. Mamy nadzieję, że będzie to spektakl komunikatywny dla widzów w każdym wieku – tłumaczy Bukowski, zastępca dyrektora ds. artystycznych Starego Teatru.
8 grudnia na Dużej Scenie zaprezentowany zostanie spektakl „Joga” na motywach autobiograficznej książki Emmanuela Carrere'a wyreżyserowany przez Annę Smolar.
Sezon wiosenny
W marcu na Scenie Kameralnej będzie można zobaczyć spektakl „Schron przeciwczasowy” według powieści Georgiego Gospodinowa, za którą autor otrzymał Międzynarodową Nagrodę Bookera.
„Dzieje grzechu” na motywach powieści Stefana Żeromskiego to przedostatnia premiera sezonu 2023/2024. Wojciech Rodak wraz z Igą Gańczarczyk na rok przed setną rocznicą śmierci pisarza sięgną do polskiej klasyki modernizmu po jedną z najbardziej kontrowersyjnych powieści tamtego okresu.
Na zamknięcie sezonu zobaczymy inscenizację „Czarodziejskiej góry” w reżyserii Waldemara Raźniaka. Książka o losach młodego Niemca Hansa Castorpa uznawana jest za najwybitniejsze dzieło w dorobku Thomasa Manna.
– Myślę, że to duże wyzwanie, bo każdy z nas ma swoje wyobrażenie „Czarodziejskiej góry” i każdy ma swojego Hansa Castorpa. Dla każdego z nas czarodziejska góra może być czymś innym. Nam dzisiaj cała Europa jawi się jako rodzaj upadającego Davos, do którego uciekliśmy, w którym znaleźliśmy jakiś rodzaj bezpiecznego schronienia przed rzeczywistością. Natomiast ta rzeczywistość staje się coraz trudniejsza i skomplikowana. Wszyscy przeczuwamy katastrofy, które nadchodzą, czy to klimatyczne czy ekonomiczne, natomiast potrzebujemy też bezpiecznego azylu, w którym możemy zdefiniować to, kim jesteśmy – mówi Beniamin Bukowski, odpowiedzialny za dramaturgię sztuki.